Monday, February 13, 2012

Update on Teoh Beng Hock's Trust Fund

As at December 23, 2011, donations for Teoh Beng Hock Trust Fund totaled RM513,405.30 while disbursements for living expenses of Beng Hock’s son Er Jia amounted to RM40,245.50.

RM30,004.40 was disbursed for purchasing education insurance for Er Jia (with payments in 2011 and 2012 amounted to RM15,002.25 and 15,002.15 respectively) and also RM3,602.15 was paid for a medical insurance.

The purpose of purchasing the education insurance is to ensure that when Er Jia attains the age of 18, he will be able to afford his education expenses, which by then would be very expensive; we are paying RM15,010 annually over 15 years whereby the total payments would amount to RM225,001.50.

However, upon the maturity of the insurance scheme, the expected return is estimated to be at RM330,177 to RM407,470 and it is a long term investment.

The Trust Fund continues to receive donations from kind hearted people, most of them donated anonymously. I wish to express my gratitude for their kind deeds and promise to administer the funds properly.

The people are still waiting for justice for Beng Hock, I hope all Malaysians will continue to lend their support to the Teoh family.



teonieching's Home

赵明福与我们,我们依然记得-“赵明福事件”上诉的出席感言



“为什么你要去赵明福(事件)的审讯?你是他的谁?为什么要去他(事件)的审讯?为什么要为他举牌?”我在出席了赵明福事件复审后几日,接到了父亲质问的电话,表达了对我了的不满,而我的回应是,这就是我表达对大马司法的不满。

想像一个年轻的生命,在大马这个可以因为证物DNA受污染(安华鸡奸案)、法官裁定政府首长不能解散议会(霹雳州宪政危机)的司法制度下,以“被自杀”的裁定为“自杀”。涉及的有关人物无需向法律负责,只需要向自己的上司负责,单纯地被“纪律处分”一轮,试问这个国家的司法权力何来威信可言?

想必大家都知道,我们都是制定法律,而且遵从法律的人民,法律面前人人平等。当法律不再主持公义,其权力受到其他权力干涉,我想身为公民的我也难逃法网。最消极的想法也许是,只要我们不碰政治,听菜CD的不要把课题“政治化”,我们就不会遭来杀身之祸,但是法治社会有谁无关法律?

我们开车,有交通规则,违规者会被控上法庭;我们交谈,有言论规范,若诋毁或污蔑他人,我们以诽谤罪控上法庭;我们睡觉,若不缴水电费,死要钱的TNB和水务局会把发信罚款,断水断电。我们都在规则及法律中生存,当这些法律开始变质,不再维护社会大众的集体利益及权益,进而偏向维护拥有权势的一方,试问还有这个国家,谁还合法?

这时,我们更加应该要问的是,这时,这样的情景还关不关我们的事?

我的答案是,关我们的事!就因为针刺到了肉,当我们感到疼痛,就会疼痛得跳出来!我们跳出来,举起牌子表达我们的不满与诉求!错,平时就应该跳出来,危难时是更应该跳出来表达我们自己的权益与诉求。

“我们依然记得!”,我举起来了“我们依然记得”,对,我们不会忘记我们失去了赵明福,对,我们依然记得赵丽兰憔悴,落寞,哀伤的脸,对,我们依然记得赵明福和我们之间犹如手足的关系。对,我们永远都不会忘记正义必须站在何方……

我们必须明明确确地表示,我们永远记得赵明福的往生,更加记得大马反贪局如皇委会認為,使用持續不斷、激進和不恰當的錄口供方式。我们更加明确地表示,我们要大马政府还给我们司法的公正,最明确地表示,要国阵政府还给我们一个自由,平等及博爱的家园!

“死亡只結束了生命,沒有結束關係。”当赵丽兰向我们握手,感谢我们时,我感受到无比的心酸与难过,心酸的事自己只能到场,却无法改变现状。心中感慨的是,我们无法阻止悲剧的发生。如今,上诉庭批准上诉,我们希望这是好的开始,但是重点还是制度上的修正,制度的健全,我们才能确保不会有第二个“赵明福事件”的发生,才能确保法律维护人民的权益,公正与公义的原则。

發文作者 新紀元學院前進陣線

Thursday, February 9, 2012

Remind Najib:honour his solemn undertaking to leave “no stone unturned” to find out the truth about Beng Hock’s death/face the censure of voters

For more than 30 months since his murder at the Malaysian Anti-Corruption Commission (MACC) headquarters at Shah Alam on July 16, 2009, justice have been denied to Teoh Beng Hock.

Despite an inquest, an exhumation, a Royal Commission of Inquiry (RCI) and solemn undertaking by the Prime Minister Datuk Seri Najib Razak to Teoh Beng Hock’s family that “no stone would be left unturned”, the full frightening story of the causes and circumstances for Beng Hock’s murder at MACC Headquarters have still to be told and full justice given to Beng Hock and family.

The Coroner Muntapha Abas in Beng Hock’s inquest had ruled out suicide but had returned an open verdict as there was insufficient evidence to prove that his death was a homicide.

The James Foong RCI came out with a finding overturning the verdict of the Inquest ruling out suicide – concluding that Beng Hock was “driven to commit suicide by the aggressive, relentless, oppressive and unscrupulous interrogation”.

This is most unacceptable finding as it was not based on any evidence but completely a leap in speculation by the RCI.

Although no sufficient evidence was adduced at the RCI to establish Beng Hock’s killers, it was clearly established at the RCI that there was a conspiracy of “blue wall of silence” among the Malaysian Anti-Corruption Commission (MACC) officers to “cover up” what actually transpired at the MACC resulting in Beng Hock’s death, with the RCI publicly condemning the MACC Selangor officers except for two “brave” witnesses as a pack of liars who blatantly told lies and perjured at the RCI.

Since the publication of the RCI report in July last year, Najib had washed his hands and cleanly forgotten his solemn undertaking to Beng Hock’s family to “leave no stone unturned” to find out the real causes of Beng Hock’s death – in other words, to hunt down Beng Hock’s killers!

After the publication of the RCI report, Najib said he left the decision of penalising the Malaysian Anti-Corruption Commission (MACC) trio named by the RCI to the MACC, the police and the Attorney-General.

There have been no action whatsoever on the part of the police and the Attorney-General while what happened in the MACC has been an even greater charade – with no news in the past six months about the outcome of MACC internal probe against the three MACC officers implicated with Beng Hock’s death.

Former Court of Appeal judge N.H. Chan in his article “Who killed Teoh Beng Hock” after the RCI report said the implicated MACC officers should not only be charged under Sections 304 (culpable homicide) and 304A (causing death by negligence) of the Penal Code, but even murder under Section 302.

Why has there been inaction whether by the police, the Attorney-General or MACC.

Najib cannot pass the buck of responsibility of fulfilling his “leave no stone unturned” pledge to Beng Hock’s family to a third party.

Pakatan Rakyat MPs will remind Najib in the March Parliament that he has failed to honour his solemn undertaking to leave “no stone unturned” to find out the truth about Beng Hock’s death and demand that he keep to his pledge to Beng Hock’s family or face censure by the electorate in the forthcoming general elections.

Tomorrow the Court of Appeal will sit in Putrajaya at 9 am to decide on the application for leave for appeal against the High Court decision in December rejecting a judicial review of the open verdict of the inquest into Beng Hock’s death.

Will there be justice for Beng Hock tomorrow?

Saya mahu bersama keluarga Beng Hock menghadapi keputusan mahkamah

"Beng Hock menggalas harapan orang ramai untuk menemui kebenaran. Harapan sedemikian sebenarnya adalah keprihatinan orang ramai terhadap satu masyarakat yang bebas dari kezaliman dan keganasan. Harapan sedemikian menunjukkan bahawa kebenaran adalah mustahak. Seandainya kebenaran tidak penting, maka keganasan dan kezaliman yang tidak dikecam dan dihukum berdasarkan undang-undang bakal kembali semula. Usah lagi kami berbicara untuk mempertahankan nilai masyarakat yang lain." 【Wahai PM, sejak bila kes Teoh Beng Hock dipandang berat?】

Kata-kata di atas sungguh bermakna, bermakna buat kita yang mahu lihat keadilan tertegak, kebenaran diserlahkan. Kata-kata di atas diluahkan oleh ahli keluarga Teoh Beng Hock menjelang tarikh Mahkamah Persekutuan 2 Februari 2012, bakal menyampaikan keputusan kepada rayuan abang Mendiang Teoh Beng Hock yang ingin mencari kebenaran di dalam kes kematian adiknya di bawah jagaan Suruhanjaya Pencegahan Rasuah Malaysia.

Peristiwa berlaku pada 16 Julai 2009. Saya masih mengingati peristiwa itu. Imej Teoh Beng Hock yang terdampar di atas bumbung bangunan yang menempatkan pejabat SPRM jelas di dalam ingatan saya. Saya yakin seluruh rakyat yang melihat imej itu terkejut dengan apa yang ada di depan mata dan terkejut dengan peristiwa tersebut. Gambar tersebut kelihatan amat menyedihkan, sukar diterima akal bahawa beliau terjun membunuh diri.

Isu apa bangsanya atau apa agama yang dianutinya tidak boleh diambil kira lagi. Keadilan untuk Mendiang Beng Hock, ahli keluarganya, secara khusus dan secara umumnya kepada seluruh rakyat Malaysia. Bukannya semata anak bangsa Melayu, Cina, India, Kadazan atau suku kaum mana jua.


Kematiannya perlu dibela dan mendapat pembelaan, sedih sekali dengan peristiwa tersebut. "Teoh Beng Hock's body was found sprawled on the 5th floor of the Plaza Masalam", itulah tajuk berita yang menggemparkan pada tarikh tersebut.

Kini lebih dua tahun telah berlalu, ahli keluarganya masih lagi mencari ruang bagi mencari kebenaran tersebut walau Suruhanjaya di Raja menyiasat kematian Teoh beng Hock telah memutuskan bahawa Teoh Beng Hock telah membunuh diri kerana tertekan dengan soal-siasat SPRM yang terlalu agresif.

Sungguh hilang perkataan bagi menggambarkan kekejaman dan kezaliman yang berlaku ini. Apatah lagi bagi ahli keluarga ini.

2 Februari 2012, awal pagi setelah menghantar anak ke sekolah saya masih berkira-kira apakah saya mahu memandu jauh ke Putrajaya untuk bersama memberikan sokongan. Terlalu banyak perkara yang mahu diselesaikan namun ingatan saya tetap bersama keluarga ini. Sebolehnya mahu ada di sana bersama mereka sebagai bukti jelas bahawa kami prihatin. Apa jua keputusan yang bakal diterima kami mahu ada bersama.

Jam 8 pagi saya menerima panggilan dari seorang teman yang juga aktivis yang dua kali merengkok di dalam penjara bersama.


"Kak, pergi Putrajaya tak?" tanpa bertanya apa sebabnya dan seolah mengerti apa yang dia maksudkan saya menjawab, "Ya, nak pergi ni."

Segera saya bersiap dan menuju ke Putrajaya dari Gombak. Tiba di sana saya terpegun melihat masih ramai yang turut sama hadir memberikan sokongan pada ahli keluarga yang malang ini. Sudah tentu ianya majoriti tertumpu kepada satu bangsa sahaja. Saya tersenyum di dalam hati kerana saya berjaya hadir dan buktikan bahawa dalam perjuangan mencari kebenaran dan menegakkan keadilan kita tidak mengira apa bangsa dan agama. Dalam apa hal sekalipun.

Kawan-kawan keluarga Teoh Beng Hock menunjukkan gelang getah berwarna hitam yang dipakai di tangan mereka. Adik Teoh Beng Hock juga menunjukkan gelang tersebut. "Julai 2009" lebih dua tahun berlalu, tulisannya telah pudar namun ingatan mereka padanya tidak pernah pudar.

"Kami Tetap Ingat" Seorang lelaki yang baik, sudah dekat tarikh mendirikan rumahtangga dengan wanita pilihan hatinya. Namun dek kerana dakwaan salahguna wang berjumlah kira-kira RM2,400 oleh seorang ahli politik maka beliau telah menjadi mangsa soal siasat hingga membawa kepada kematianya. Hati ibu mana yang tidak hancur, kecewa dan marah. Saya berkongsi perasaan itu walau tidak parah dizalimi oleh mereka yang zalim seperti keluarga ini.

Merah mata adiknya, sugul wajah ibunya memegang erat gambar mendiang anaknya. "3 orang itu hanya digantung kerja." Perlahan ibunya meluahkan perasaan tentang ketidakpuasan hati dengan apa yang berlaku dalam sistem yang ada.


Saya turut menghadiri salah satu sidang siasatan Suruhanjaya di Raja yang dijalankan di Mahkamah Jalan Duta. Saya mendengar sesi soalan dan keterangan yang diberikan oleh saksi yang dipanggil dari kakitangan SPRM yang terlibat. Sukar diterima di hati ini. Saya mengingati sebahagian kenyataan yang diberi "Teoh Beng Hock diletakkan di sebuah bilik seorang diri, lewat malam. Dia kelihatan diam dan murung." Saya membayangi situasi ini dan merasa sedih dan kesal dengan apa yang berlaku.

Saya juga jika berada di tempat mereka, jika musibah begitu berlaku kepada saya, saya pasti akan bangun menentang dan berjuang bagi menegakkan kebenaran untuk orang yang disayangi. Saya mengingati kembali peristiwa ketika suami saya bersama sembilan yang lain ditangkap di Perhimpunan Aman membantah perlantikan Menteri Besar Perak. Mereka telah dipenjarakan selama empat hari dan pada hari kedua mereka telah dibawa ke Mahkamah tanpa dimaklumkan kepada peguam dan ahli keluarga. Saya tidak dapat membayangkan perasaan saya ketika itu, sungguh takut dan marah apatah lagi kisah kematian dalam tahanan A.Kugan baru sahaja didengar berlaku. Saya menangis menahan rasa kerisauan dan marah ketika itu.

Teoh Beng Hock masuk ke pejabat SPRM sehari dalam keadaan yang sihat, tenang dan waras, malangnya keesokan paginya tubuhnya terdampar di atas sebuah bangunan. Hasil siasatan pula menunjukkan beliau membunuh diri kerana tertekan dengan sesi soal siasat.

"Rayuan dibenarkan, rayuan dibenarkan." Air mata sudah kering, wajah sugul kembali tenang, kami bersalaman dan berpelukan. Sedikit sinar kelihatan di wajah adik Teoh Beng Hock. Keputusan Mahkamah Rayuan yang membenarkan rayuan ahli keluarga Teoh beng Hock. Nampak sedikit sinar di lorong yang panjang dan sempit, yang disempitkan oleh segala bentuk ketidakadilan dan kezaliman semata-mata kerana mereka yang berkuasa mahu terus berkuasa hingga sanggup melihat rakyatnya sendiri terbunuh dan dibunuh.

Menteri di Jabatan Perdana Menteri Nazri Aziz (gambar kanan), "Bagi pihak kerajaan, saya melahirkan rasa kesal kepada keluarga mendiang Teoh. Kerajaan turut bersedih dengan kejadian ini dan dengan selesainya siasatan Suruhanjaya Duraja ini, saya berharap semua pihak, termasuk keluarga Teoh dapat menutup episod ini," katanya.

Mudah bunyinya sedangkan satu nyawa melayang dengan kejamnya. Mana mungkin perkara sebesar dan sezalim ini dapat dilupakan dan ditutup begitu saja. Keluarga malah rakyat yang prihatin akan tetap mahu mencari kebenaran dan melihat keadilan ditegakkan.


Justice for Teoh Beng Hock. Seorang anak kecil dijulang tanpa si anak kecil itu tahu bahawa bapanya telah menjadi mangsa kezaliman.

"Kami tetap ingat, Kami tidak lupa." Kami akan terus bersama berjuang menegakkan kebenaran dan melawan kezaliman.

*Nashita Md Noor ialah ibu kepada empat orang anak, suri rumah, aktivis masyarakat, tiga kali ditangkap dan dua kali merengkuk dalam penjara. Kini dibicarakan untuk dua kes perhimpunan aman, PROTES kenaikan harga barangan dan himpunan Mansuh ISA

Thursday, February 2, 2012

这个国家,死了一个人

【荒城笔记/林宏祥专栏】这个国家,死了一个人。

首相拿出破产的信誉保证“查出真相”,副首相抛出记者必需返校上课才明白的术语――政治化,而首相署部长知道没有人知道的“死者自己去跳楼”。随后,“一个马来西亚”的喉舌警告切勿质疑“一个马来人主导的反贪委员会”、“不以建立回教国为终极目标”的巫统攻击“保守、极端的回教党领袖”,点蜡烛哀悼于是乖离了回教教义……

“赵明福”于是成了话题,透过互联网、手机简讯、未婚妻脸上的眼泪洇湿了中文报的封面、穿黑衣的人群挤满了礼堂,等待政治铁汉用英雄姿态上台,说出自己心中的话。正义的报纸放下中立与客观,举起愤怒的拳头。

给我修理摩托的老板谈起时,无奈摇摇头,尽是哀叹、惋惜。随便找个路人再问下去,“没有用的啦!能怎样?还不是像蒙古女子那样,最后一定不了了之的啦!”

原来,我们这个用双峰塔向世界展示成就的社会,面对一具尸体,竟然只有无限的无力感。

坠落的那一刻

7月16日至今,我只出席一场在体育馆里举行的追悼会。政治人物七情上面,用怪异的语调及令我极不舒服的言语发表演说。然而,如果这样的方式可以施压政府成立皇家委员会,让赵明福的死因真相大白,我的感受实在不怎么重要。



于是,当这个城市的人为赵明福点起闪烁烛光的时候,紧握在手中、翻滚在眼中、沸腾在心底,我唯有尽力去想象他高空坠落的那一刻。倘若那一刻他是清醒的,握不住空气的他,到底是怎样的一种惊慌失措?如果那一刻他已失去知觉,那个温度逐渐流失的躯体,与清晨的雾气擦身而过时,究竟有没有让他取得一丝的暖意?

从第14楼到第5楼,如果他来得及思考,心里最后想的会是什么?如果他发出声音,是空气中嘶声的呐喊,还是痛楚的哀嚎?他背着14楼的痛苦直坠第五楼,换来的是更巨大的痛楚,抑是一种没有预想过的解脱?他紧握的右拳,是恐慌是愤怒是悲切,致死都没有释放出答案。

我们将永远无法知道,他临别之际,对这个社会的思考与感想。这个社会从来没有仔细聆听他想说的话,不曾给他机会把话说出来,只会逼他说出自己不想说的话。他失语。任谁都能把自己要说的话塞进他嘴里。就此意义,我们这个社会,谁,不是赵明福?

赵明福不是英雄

他的死,让他变成了英雄。如果非得要如此才会变成英雄,我不会意外何以这个社会谈起“英雄”时,偶尔带有轻佻的“贬义”。原谅我这么坚持,7月16日以前,7月16日以后,赵明福跟许许多多的我们一样,都只是一个平常的人。如果有得选择,我知道他一定不会为了要当英雄,而选择这个结局。

这个社会实在没有必要非得替他贴上“英雄”的标签,给这起悲剧添加壮烈的色彩、制造对当权者的憎恨不可。我的强烈不满,并非因为英雄身先死,而是一个常人参与政治的选择,遭遇不应有的暴力。

在政治上,赵明福(左图左二)并没有走到最前线。和其他人一样,他选择在自己能力、兴趣的范围内,为自己、社会、国家付出。他曾是新闻从业员,以笔杆问政;308政治海啸以后,他投入政治场域,是个人在国家政治处于转型阶段,所作的判断与选择。

我认为,今天最可恶的不在于国阵联邦政府如何清算、围剿、消灭民联,这本是政治的一部分;今天最让人无法容忍的是,一个选择在这样的岗位上,为国家民主政治服务的青年,为何遭遇如此不堪的下场?

岂止是死了一个人?


这个社会即使愤怒到了“要立即推翻政府”的沸点,恻隐之心堆积成“比山还高的基金数额”,私底下却要自己的孩子、兄弟姐妹,至亲……,从此与政治划清界限--我想,这个社会就注定要被腐败的政客统治。赵明福的死亡固然是悲剧,然而更大的悲剧是,这个社会竟然不懂如何处理这个死亡。

2008年3月8日以后,赵明福选择了自己的道路,虽然后来的意外,让他提前完成了自己的使命,赔上了自己的生命。赵家一年前,即使没有主动支持,也至少没有阻止赵明福走上这条路。易言之,赵家为了马来西亚的民主,付出了丧失孩子的代价。

我们都知道,再多的眼泪也无法让赵明福回到苏淑慧的身边,让她再见他一面。我们也都知道,再多的筹款也无法让孩子在出世的时候,见到父亲憨笑的表情。

这个社会欠了赵家一个孩子,欠苏淑慧一个丈夫,欠明福的孩子一个父亲。曾几何时,为了民主政治,马来西亚这个社会必须付上这样的代价?

解决家庭的经济问题,纳吉如果有意愿,我实在看不出有谁有能力阻止他。但是我们的社会如果只有纳吉的水平,我们实在可以不用思考什么改朝换代。赵明福生前作了选择,他死后我们同样要选择。

这个国家,死了一个人。因为之前,我们活在一个不尊重生命的国家里,因而之后,我们要打造一个尊重生命的国家。这不是推翻或改革国阵的问题。只是那么凑巧,如果一个政府不尊重生命,不在乎真相,甚至可以扭曲人性,我们就只好往推翻它的方向迈进。如是而已。

不是为赵明福雪冤。不是为赵家复仇。不是别让他死不瞑目。不是别让他白死。而是赵明福高空坠落的时候,我们没有握住他的手;而是他感到寒冷的时候,我们无法让他取暖;而是他的躯体莫名在烈日下暴晒的时候,我们没有保护他;而是我们来不及聆听他最后的说话;而是我们让他单纯的选择,付出不必要的代价。

一个赵明福死了。避免“另一个赵明福”出现不是阻止有志的至亲站出来,而是站出来保护在政治场域里付出的“赵明福”。

否则,这个国家,岂止是死了一个人?
http://www.merdekareview.com/news.php?n=10356

最後召集

不,不是麗蘭。最先說起的,是明福的大姐。

大家開開心心的等過年。可是趙家,卻是掉著眼淚團一個不成圓的年。



然後,又讀到這一段。



“决定去了,不想将来儿子问我为什么最后一次的机会了,也不去。已经有太多的遗憾了,真相本来就应该给的,根本就不需要如此劳师动众,讨得那么辛苦。只恨在这个国度里,法理掌控在当权手上,唯有当权愿意,我们才有知的权利。并不想用悲情,但追根究底,这个悲情是你们造成的。若是当初你们手下留情,我的未来是幸福的,我会用那微不足道的一票感激你,对你忠心。但是你们把政治当赚钱的工具,不折手段。只想告诉你,我的微不足道,再加上其他人的积少成多,你要明白政治不是让你们拿来玩的。”


語塞。實在想不出還有什麼可以說的。

我看著麗蘭因為審訊的一塌糊塗匪夷所思而越斗越強,為了一個堅持而漠視自己的幸福。

我看著那一對父母老來喪子,精神糜頓。

我看著那張微笑的臉,因為還來不及披上婚紗就成了寡婦而沈默。

然後,大年初四,見著趙家人含著笑滴著淚的過年。

見著送客送出大門的趙媽媽,握著拳喊著讓國陣給我兒子陪葬吧。

回家的路上,想著這麼的年,寫這麼樣的事,會不會像去年一樣被要求暫緩放射淚彈。可是到家,已經數月不見的蛾在門口等著我。初五,六點醒來找貓。房門外那飛蛾鍥而不捨的盤踞著。

初六,車外門外家門外,都有飛蛾的蹤影。

初七,飛蛾進到那密不透風的書房,在電腦旁孤寂的死去。

初八,於是,打開了電腦,又開始寫了起來。


再然後,今天早上,趙大姐,又放了這一段。



許多面友說,他們都哭了。

而我卻還在耿耿於懷;2010年的補選,趙家為了爭取成立皇家調查委員會在選區奔走,蘇淑慧胞弟Alan除了被王賽芝的花衫護駕佬硬行強扶倒地,一干人等連趙麗蘭亦被請到警局去接受盤查。當時,有馬打跟趙小妹說,時間一久,人民就會淡忘的。所以,你會輸給時間。

是因為這樣的,所以堅持要在明天的卡片上寫下五個大字 —— 我們還記得。

We Still Remember.

Kita tetap Ingat.

我們需要更多更多更多的聲音,讓政府知道,我們還沒有忘記。

二月二號。明天。早上九點。還有10個小時。
布城上訴庭。這是對全體馬來西亞人的最後召集。
趙家代表律師哥賓星證實了,這是最後的司法檢討機會。

明天,是用法律途逕促成趙明福一案之司法檢討的最後判決。
過了這一站,想用司法推翻冤案,那是遙遙無期了。不要告訴我要用選票來判決,因為事後再怎麼判,也是判“自殺”的決,而不是昭然若揭的兇殺。

所以,希望大家來。